Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

Ξημερώνει πάλι!

Γύρισα σπίτι μου χθες μετά τα μεσάνυχτα! Έκανα μπάνιο για να ξεπλύνω το νοσοκομείο από πάνω μου! Ήρθα με μεγάλη χαρά! ΑΛΛΑ...
Βρήκα μια περίεργη κατάσταση στο σπίτι… ο παππούς μου είναι στην εντατική με βαρύ έμφραγμα!
Λυπήθηκα τη μάνα μου που περίμενε την τελευταία χμθ μου για να το γιορτάσουμε. Είχα κατέβει για την τελευταία με τον πατέρα μου και η μάνα μου ήρθε με ανθοδέσμη στο σταθμό αγκαλιάζοντάς με και λέγοντας «σιδερένια παιδί μου». Για σήμερα ήθελε να το γιορτάσουμε με φαί έξω, όμως η κατάσταση του παππού μου και πατέρα της δεν μας το επιτρέπει και είναι λογικό. Λυπήθηκα για το timing που πιο χάλια δεν μπορούσε να ρθει. Δεν μπορέσαμε να χαρούμε όπως θέλαμε αυτή την απελευθέρωση από τα φάρμακα και περιμέναμε αυτή τη στιγμή απο τον Δεκέμβρη!
Λένε ότι ενός κακού μύρια έπονται… να το πιστέψω; Πολλά παιχνίδια πάντως σκαρώνει η μοίρα. Είμαι λοιπόν επιφυλακτική για τα επόμενα 24ωρα και σίγουρα υποτονική. Ο παππούς μου βέβαια έκανε τον κύκλο του, είναι 86 (μακάρι όλοι μας να φτάσουμε τα χρόνια του) όμως, κάθε απώλεια παίρνει από γύρω μας κομμάτι της ισορροπίας και οι σχέσεις επαναπροσδιορίζονται.
Ο παππούς μου δεν ήξερε τίποτα για το θέμα της υγείας μου, δεν ήθελα να τον στεναχωρήσω. Τελευταία μέρα πριν το ταξίδι μου για Αθήνα ήταν κάπως κρυωμένος και εγώ έστεκα στην πόρτα του δωματίου γιατί φοβόμουν μην κολλήσω και πάει πίσω η χμθ μου. Που να το ξερε ο παππούς; Έκανε μάλιστα παράπονα στον αδερφό μου «Από μακριά μου μιλούσε». Α ρε παππού, καλύτερα που σε στεναχώρησα έτσι παρά να ήξερες ότι η εγγονή σου πάλευε με ένα θεριό τόσους μήνες. Εσύ μας έλεγες πάντα ιστορίες από την κατοχή, τον πόλεμο, για τη φυλακή που έκανες για τη φτώχεια και την πείνα. Που να ξερες ότι και εγώ είχα να διηγηθώ μια ιστορία που με φόβισε, όμοια με εκείνη τη δική σου, τότε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ήσουν τυχερός και στα 3 άτομα που αποφάσισαν να εξαιρέσουν την ώρα που σας σημάδευαν ήσουν μέσα. Μακάρι και εγώ, αν και σημαδεμένη για πάντα απο την περιπέτειά μου, να εξαιρεθώ και να ζήσω παρόλες τις ουλές μου, πολλά, πάρα πολλά χρόνια, όσα και τα δικά σου!

6 σχόλια:

mad2luv είπε...

ειναι σκληρο να χανεις καποιον,αλλα επειδη βλεπουμε και τα χειροτερα,και εσυ αν μη τι αλλο τα εχεις δει πιο πολυ,μακαρι ολοι να φευγαμε ετσι..ο παππους μου πεθανε πριν 4 χρονια ξαφνικα,εκλαψα...πριν 10 μηνες εχασα μια καλη φιλη σε ατυχημα,μολις 20 χρονων.εκει σταματησα να κλαιω για ανθρωπους ανω των 60...και μην το πιστευεις το "ενος κακου μυρια επονται"...καλημερα...

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ είπε...

οπως ειπες κι εσύ μακάρι να φτάσουμε τα χρόνια του. η ζωή είναι ένας κύκλος. Ο παππούς έκανε τον κύκλο του και ας μη προτρέχουμε τα γεγονότα, μπορεί σε λίγες μέρες να ανακάμψει. Αλλά όπως και να έχει δεν θα ήθελε να σε βλέπει να στεναχωριέσαι γι΄αυτον. Πάντος είναι τυχερός άνθρωπος και σίγουρα κληρονόμισες την τύχη του.

ria είπε...

κουράγιο κορίτσι μου, όπως είπες, ο παππούς έχει κάνει τον κύκλο του, για τη μαμά σου είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, αλλά αν ήταν να διαλέξει, θα τον θυσίαζε εδώ και πολύ καιρό για χάρη σου!

και μη σκέφτεσαι αρνητικά!

nikiplos είπε...

Κουράγιο για τον παππού, κι εύχομαι να πάνε όλα καλά...

Καλή Αρχή για σένα!!!

Να είσαι πάντα καλά!
z

ILive2LoveMe είπε...

Καλώς ήρθες λοιπόν πίσω! Καταλαβαίνω τη στεναχώρια για τον παππού αφού κι εγώ πέρασα από αυτό. Ναι όπως προείπαν εύχομαι να πάμε στα χρόνια του, και να ολοκληρώσουμε κι εμείς όλοι τον κύκλο ζωής.
Είσαι δυνατή, και να παραμείνεις έτσι. Πρώτα απ' όλα για τον ευατό σου,για τους γονείς σου, και για τον ίδιο τον παππού. Έχασα φίλους σε αρκετά νεαρή ηλικία από ατυχήματα και άλλα...
Όλα θα πάνε καλά τελικά ότι κι αν γίνει θα δεις:)
Να προσέχεις γλυκιά μου , πολλά φιλιά.

Sweet December είπε...

για mad2luv

Τελικά ο παππούς μας άφησε αλλά προσπαθώ και διατηρώ την ψυχραιμία μου!

για πρασινη κλωστη δεμενη

Μακάρι,μακάρι τα χρόνια του να πάρουμε!

για ria

Ποιος θα μου το λεγε ότι σήμερα θα πήγαινα σε κηδεία...

για nikiplos

Σ'ευχαριστώ,όσο για τον παππού μας άφησε!

για ilive2loveme

Κάπως έτσι ζυγιάζω και γω την κατάσταση..γιατί και εμείς στην οικογένεια χάσαμε απο τροχαίο νεότατο τον αδερφό της μαμάς μου.Αλλά βλέπεις παρόλα τα χρόνια,μια απώλεια είναι πάντα απώλεια..