Χθές Τετάρτη έκανα και το 14ο Herceptin απο τα 18 που πρέπει να κάνω συνολικά.
Όλα πήγαν καλά με μια μικρή εξαίρεση...δεν μου βρήκαν εύκολα φλέβα και έπρεπε να με τρυπήσουν 3 φορές!
Με το πρώτο τρύπημα ένοιωσα κάτι πρωτόγνωρο...Η νοσοκόμα φώναξε "πωπω έσπασε" και εγώ πανικοβλήθηκα ότι είχε σπάσει μέσα μου η βελόνα! Αυτό μας έλειπε σκέφτηκα και άρχισα να ιδρώνω, καθως μια "ανακατωσούρα" εγκαταστάθηκε στο στομάχι μου! Νόμιζα ότι θα λυποθημήσω. Δεν είχα φάει τίποτα (γιατί θα μου κάνανε και εξετάσεις αίματος) και είχα σηκωθεί απο τις 6 και είχα οδηγήσει και μια ώρα. Ε, νομίζω δεν θέλει και πολύ ένας άνθρωπος. Μόλις αισθάνθηκα όλα αυτά τα συμπτώματα παράτησα τις νοσοκόμες, πήγα στην τουαλέτα να συνέλθω, να πιω λίγο νερό και να επανέλθω όσο ήρεμη μπορούσα. Όταν επέστρεψα, για μια ακόμη προσπάθεια με τα "τσιμπήματα", μου φάνηκε αστεία η συμπεριφορά μου. Αμέσως σκέφτηκα "Βρε έφαγα τέτοιο παλούκι με τις χμθ περσι, πως κόλλησα έτσι με τις βελόνες σήμερα;". Βέβαια νομίζω δεν έφτεξα εγώ αλλά η νοσοκόμα η οποία με κατατρόμαξε. Όταν ξανακάθησα στην καρέκλα με το μανίκι σηκωμένο, έτοιμη να με τρυπήσουν ξανά, ρώτησα αν η βελόνα είχε σπάσει και μείνει μέσα στο χέρι μου. Φυσικά η νοσοκόμα γέλασε και είπε "εννοούσα ότι έσπασε η φλέβα σου". Α, αυτό ήταν; Μαθημένα τα βουνά απ'τα χιόνια (που έλεγε ο παππούς μου), πες το βρε κοπέλα μου και κόντεψα να χάσω τον κόσμο πριν. Η νοσοκόμα μου είπε επίσης ότι είναι δύσκολο γενικά να σπασει μια βελόνα...Ουφ, πάει και αυτό!
Φιλιά και καλή συνέχεια εβδομάδας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου