Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

Ποστ no 201

Το σημερινό ποστ είναι αισιόδοξο! Ξέρετε γιατί; Γιατί η ίδια η ζωή, αν την καλοκοιτάξεις φέρνει ώρες ώρες κάποιες στιγμές αισιοδοξίας…αρκεί να έχεις μάτια, αφτιά και καρδιά ανοιχτά!

Αυτή την περίοδο θα μπορούσα κάλλιστα να μη μιλάω καθόλου για την αρρώστια μου. Ξέρετε γιατί; Γιατί αν με δείτε δε θα καταλάβετε τίποτα. Γιατί τα μαλλιά μου που από τον Οκτώβρη μακραίνουν (βλ. φωτο) περάσανε μια χαρά από το αγορέ στο καρέ. Γιατί το σώμα μου βρίσκει σιγά σιγά την παλιά του φόρμα, γιατί πλέον ξαναέχω 2 μαστούς (αν και απέχω από το τελικό αποτέλεσμα αρκετά). Γιατί η «Σ» γύρισε, και ναι, αντέξαμε παρόλα τα σπασμένα νεύρα, τις άπειρες παρεξηγήσεις μεταξύ μας και δε σπάσαμε το σκοινί που μας κρατά ακόμη δεμένες. Γιατί ξαναβγήκα στις παραλίες, γιατί απέχτησα καινούριους φίλους που λατρεύουν τις ιστορίες μου, γιατί με δέχτηκαν οι άνθρωποι όπως είμαι ή όπως έχω γίνει…γιατί…γιατί…γιατί ξαναμπήκα δυναμικά στο παιχνίδι που λέγεται ΖΩΗ. Γιατί βαριέμαι, γιατί τεμπελιάζω, γιατί ξοδεύω λεφτά από δω και από κει, γιατί διασκεδάζω. Κάνω ότι θα έκανε ο μέσος άνθρωπος λοιπόν. Δεν είναι αισιόδοξο; Δεν είναι ελπιδοφόρο;

Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και μια πολύ σύντομη περιγραφή ίσως σας πείσει! >>>

Στο νησάκι που πήγα προχθές, αγόρασα με τη φίλη μου κάτι κρακεράκια που τα έτρωγα στις χμθ. Αυτά τα κρακεράκια τα έχω ήδη βαφτίσει ---κρακεράκια της χμθ---. Στις τόσες ώρες εκεί στο -3, πεινούσα και επειδή ήθελα ουδέτερες γεύσεις είχα ξετρελαθεί με αυτά. Τα παίρνω συχνά, γενικά δεν έχω συνδέσει ούτε φαγητά, ούτε ρούχα με τις χμθ, σε αυτό είμαι κουλ, προφανώς και ο εγκέφαλός μου κάνει κατά πολύ τα στραβά μάτια…Βρέθηκα λοιπόν σε μια τέλεια παραλία, να είμαστε μπες-βγες μέσα στο νερό και με τις ώρες. Να μιλάμε, να γελάμε κτλπ. Όταν βγήκα έξω, πείνασα, άνοιξα το πακετάκι με τα κρακεράκια και άρχισα να τρώω ένα. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα κάτι μοναδικό. Εάν μου έλεγε τότε στο -3, κάποια νοσοκόμα, ότι θα ρθει μια μέρα που αυτά τα κρακεράκια θα τα τρώω στη θάλασσα, σε διακοπές και με μια καινούρια φίλη…θα της έλεγα «μη μου κάνεις πλάκα». Κι όμως…η ζωή κρύβει φοβερές εκπλήξεις! Τόσες που δε χωράει ο νους μας. Και πρέπει και να δίνουμε σημασία στις ευχάριστες εκπλήξεις αλλά και να είμαστε ευγνώμονες γι αυτές. Πιστέψτε με, εκείνη τη στιγμή ένοιωσα ο πιο τυχερός άνθρωπος, αν όχι στον κόσμο…σίγουρα στο νησί! Ένοιωσα ότι κέρδισα αυτό που ζω, πως κέρδισα τη ζωή, και στον προσωπικό μου αγώνα πως τα πήγα καλά και με το νου και με το σώμα. Τελικά, ίσως να είμαι τυχερός άνθρωπος. Τυχερή λοιπόν που έζησα και ζω…τυχερή που μπορώ και χαίρομαι με όλα αυτά και δεν μιζεριάζω πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα!

5 σχόλια:

Ανθούλα είπε...

Είσαι πολύ καλή στις περιγραφές σου.Έχεις απόλυτο δίκιο και τα ίδια συναισθήματα είχα και έχω και εγώ.Τελικά πιστεύω οι περισσότερες γυναίκες που ζήσαμε ένα καρκινάκι , μοιάζουμε πολύ, έχουμε τις ίδιες ευαισθησίες (και όπως έγραψε και η sundy κάποια φορά"δεν έχει δει μέχρι τώρα κάποια γαιδάρα να πέρασε καρκίνο"!!)
Και για να γελάσεις σου γράφω και ένα ανέκδοτο:
"Δυο βλάχοι παίζουν το παιχνίδι των ερωτο-απαντήσεων. -Πες μι, ήνα έλληνα ποδουσφαιριστή που ήπαιζε στην Ελλάδα και τούρα παίζει στου εξωτερικού; -Τσάρτας, του απαντά ο άλλος. -Ούι βλάκα, αυτό ήνι γιοφύρ..."
Πολλά φιλλιά και καλό ξημέρωμα!

Sweet December είπε...

για Ανθούλα

Τελικά δεν έχουμε μόνο κοινά "συμπτώματα" κατά τις θεραπείες έτσι?Έχουμε και κοινά με την ψυχολογία μας ;-)

Ωραίο το ανέκδοτο!

φιλάκια!
ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

me είπε...

Σου το έχω πει κορίτσι μου, ότι γράφεις και συνεπαίρνεις τον αναγνώστη. Αυτό σημαίνει πως έχεις ταλέντο και μπράβο σου.
Και το σημαντικότερο;;
Έχεις την ικανότητα της μεταδοτικότητας, δηλ. περνούν κατ'ευθείαν μέσα μας με θετικότατα αποτελέσματα.
...
Ωραίο το ανέκδοτο, Ανθούλα!!!
πολλά φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο το ανέκδοτο.
Εγώ φυσικά δεν τόπιασα με την πρώτη, αναρωτιόμουν... μέχρι που έκανε κλικ.
Πάντα τέτοια, είναι οι σκέψεις που κάνουμε όλες μας.
Φιλιά

DRN 06 είπε...

Έτσι έτσι...!

:-)