Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Σας έλειψα;;;

Εδώ είμαι ξανά και βλέπω πως έχω να γράψω από τις 2/2/2010…πάει καιρός δηλαδή.
Δεν είμαι σίγουρη για τον λόγο που με κρατά μακριά από δω…ίσως δεν είναι ένας αλλά πολλοί. Από τη μια νιώθω ότι δεν έχω φοβερά νέα πια για να μοιραστώ μαζί σας…από την άλλη αισθάνομαι τόσο πιεσμένη ψυχολογικά που δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που θα μπορούσα να αναρτήσω εδώ. Γιατί προφανώς τα θέματα στο κεφάλι μου είναι πολλά.
Μάλλον έφτασα σε σημείο κούρασης. Όχι από εσάς, ούτε από το blog αλλά από αρκετά πράγματα στην καθημερινότητά μου. Έχω βρεθεί ξαφνικά σε ένα αδιέξοδο. Σαν να ξύπνησα από ένα κώμα, σαν να κοιμήθηκα το 2007 σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, όπως πολλές φορές με έπαιρνε ο ύπνος με το φάρμακο στις φλέβες μου, εκεί στο -3 κατά τη διάρκεια της χμθ. Νιώθω λοιπόν ότι κοιμήθηκα τότε και ξύπνησα πριν λίγες μέρες, τον Ιανουάριο του 2010.

2010 λοιπόν και τώρα τι κάνουμε; Προσπαθώ να πιάσω τη ζωή απο εκεί που την άφησα , απο το 2007, αλλά τελικά στη ζωή δεν γίνονται τόσο εύκολα οι "χάρες". Στο διάστημα της "παρένθεσής" μου άλλαξαν πάρα πολλά. Οι άνθρωποι προχωρούν με τις ζωές τους και δεν περιμένουν κανενός την "επιστροφή". Δεν ξέρω αν χωράω μέσα στο πρόγραμμά τους, η θέση μου είναι κάπως στριμωγμένη και εγώ παραιτούμαι σιγά σιγά απο την προσπάθεια που έκανα επι σειρά μηνών. για να "χωρέσω". 'Οχι, δεν έχω ηττοπάθεια αλλά προβληματίζομαι για τις ανθρώπινες σχέσεις, για τους ανθρώπους που αποκαλώ "δικούς" μου. Ψάχνω την αλήθεια πίσω απο συμπεριφορές, παρουσίες και απουσίες. Και είναι αρκετές οι φορές πλέον που αναρωτιέμαι «τι κάνω τώρα εδώ;». Ανούσιες συζητήσεις, ερωτήσεις, διπλωματικές απαντήσεις και σχέσεις. Άλλαξα και άλλαξαν και οι άνθρωποι τριγύρω. Όχι, δεν έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση και ούτε νομίζω πως «έμεινα πίσω» και εγώ με τον τρόπο μου προχώρησα και κατάφερα απίστευτα πολλά πράγματα τα τελευταία χρόνια, και είμαι περίφανη γι αυτό.
Μου είναι δύσκολο να σας εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ αλλά είμαι σίγουρη πως όλα αυτά τα συναισθήματα και οι μπερδεμένες σκέψεις είναι μια φυσιολογική διαδικασία ενός ατόμου που πάλεψε με μια αρρώστια και ακόμη και τώρα παλεύει για το come back του…Θα δείξει!

3 σχόλια:

maria είπε...

μου ελειψες! καθε μερα μπαινω για να δω κανα νεο σου.ειναι ολα φυσιολογικα τα συναισθηματα σου πιστευω οτι αυτο που μας συμβαινει ειναι οτι δεν μπορουμε πλεον να θεωρουμε σημαντικα τα ασημαντα,τα λιγα και τα ανουσια.πιστευω οτι η αρρωστια αυτη επειδη επηρεασε πολυ τον ψυχικο μας κοσμο μας εκανε να ψαξουμε μεσα μας το ποιες ειμαστε στα αληθεια και πεταξαμε μια για παντα το προσωπειο που ολοι κουβαλαμε.υπαρχουν στιγμες που πραγματικα με προτιμω οπως ειμαι τωρα και προσπαθω να πεταξω απο πανω μου ολα τα μικροπρεπη που με χαρακτιριζαν πριν.

θησεας είπε...

μην ανυσιχεις ειναι ολα μεσα στο προγραμμα και ειναι λογικο αυτο και ολα τα συναισθηματα που σε διεπουν αυτο ελειπε να μην αισθανεσαι τιποτα ψυχικα. Ε ν καιρω θα κανεισ το come back σου ειμαστε μαζι σου και σε αγαπαμε

Sweet December είπε...

για maria

Ετσι είναι, όπως τα γράφεις!Αλλα οι περισσότεροι τριγύρω, προτιμούν τις μάσκες...δεν σηκώνει η κοινωνία μας ανθρώπους που μιλούν τη γλώσσα της αλήθειας, προτιμούν τα μικρά ψεματάκια!Φιλιά!Είμαι εδώ!

για razorcool

Σ'ευχαριστώ!και εγώ όταν ηρεμώ σκέφτομαι πως ειναι απλά θέμα χρόνου!φιλιά!