Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα και άλλες ιστορίες

Εδώ είμαστε πάλι…για αλήθειες, πολλές αλήθειες! Από τότε
εξάλλου που βούτηξα στην αρρώστια, είναι σαν να έπεσα μέσα στο καζάνι με τον ορό της αλήθειας…Μα γιατί;;;Μήπως γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να λέμε ψέματα και να κρύβουμε μέσα μας την αλήθεια;;;Από την άλλη, τα ψέματα και η διπλωματία δεν είναι δυο συστατικά που τελικά «ομορφαίνουν» την καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου. Είναι ή δεν είναι και αυτό μια αλήθεια;;;Ο άνθρωπος που δεν έχει διπλωματία, σταδιακά γίνεται κουραστικός, αλλά εγώ από την άλλη βαρέθηκα τις δηθενιές!
Τέλος πάντων…Όλα τα παραπάνω και ακόμη περισσότερα, για την ακρίβεια άπειρα, είναι η ίδια η ζωή και ίσως και εγώ τα παρα σκέφτομαι πολλές φορές ενώ η συνταγή μιας καθημερινότητας ενός ατόμου στα 30 μάλλον είναι απλή.
Από τότε που γύρισα από τις διακοπές των Χριστουγέννων, στο νησί-καταφύγιό μου, είμαι πολύ προβληματισμένη για διάφορα ζητήματα που μου γεμίζουν το μυαλό, πότε σαν κάτι συγκεκριμένο, πότε σαν σκόρπιες σκέψεις που δεν βγάζουν πουθενά. Που είμαι, που πάω και τι θέλω από τη ζωή ας πούμε, ποιους έχω δίπλα μου και αν έχω κάποιους ανθρώπους ως αναφορά και σταθερά στη ζωή μου, ας ξαναπούμε. Είχα πάντα την αίσθηση (και πριν αρρωστήσω) πως τα πράγματα που πάλεψα κανείς δεν θα μου τα πάρει. Πως οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγεις, πως θα είναι ειλικρινείς και καλοί μαζί σου για μια ζωή, πως έναν άντρα τον χάνεις, μια καλή φίλη, ποτέ. Ξέχασα σε αυτά τα μόττο μου όμως να υπολογίσω τον παράγοντα «άνθρωπος», πως οι άνθρωποι δεν είναι σουπερ-ήρωες, πως οι άνθρωποι αλλάζουν, πως οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου στα δύσκολα μπορεί να κουραστούν, πως τελικά, έχουν καιρό τώρα ανοίξει τα φτερά για αλλού και εσύ απλά δεν το έβλεπες τόσο διάστημα. Ακόμα δυσκολεύομαι να δω το καλό, πρόσφατο παρελθόν με χαμόγελο του τύπου «τι ωραία που περνούσαμε τότε που κάναμε παρέα και τρέχαμε στις θάλασσες και στα μπαράκια». Δυσκολεύομαι γιατί με πληγώνει που αυτό δεν επαναλαμβάνεται. Κάποιες μέρες το μυαλό μου κολλάει και εκνευρίζομαι που πάλι, για μια ακόμη φορά, ακόμη και για τους φίλους που θεωρούσα δεδομένους, πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή, βαρέθηκα όλες αυτές τις «ενάρξεις». Μα δεν μπορεί ένας άνθρωπος να παγιώσει τον κύκλο του και να νιώθει ασφάλεια μέσα σε αυτόν;;; Θυμώνω με την ζωή που από την μια μου φύλαγε την αρρώστια και από την άλλη κοσμοιστορικές αλλαγές στον κοινωνικό μου περίγυρο. Διπλή κοροϊδία λοιπόν της μοίρας. Βέβαια, σε όλα αυτά, υπάρχει ένα καλό. Είμαστε οι άνθρωποι που γνωρίζουμε. Όλοι όσοι συναναστρεφόμαστε βάζουν ένα λιθαράκι, αφήνουν ένα ψιχουλάκι στο δρόμο μας και εγώ θα έπρεπε να νιώθω τυχερή που το κινητό μου ξανα χτυπάει από φίλους και μάλιστα από καινούριους φίλους! Και χαίρομαι όντως που έκανα ένα νέο κύκλο γνωριμιών και συναναστροφών και η αλήθεια ειναι πως έφεραν μια φρεσκάδα στη ζωή μου όλα αυτά τα πρόσωπα, με τα χαμόγελά τους και τη ζωντάνια τους. Αλλά αμέσως σκέφτομαι πως και αυτούς του χρόνου δεν θα τους έχω…πλάι μου, όσο και αν μου αρέσει η συντροφιά τους, και ούτε θα μπορέσω να επιστρέψω στους παλιούς μου φίλους με τον τρόπο που θα ήθελα. Γενικά, οι φίλοι, όταν δεν είσαι σε σχέση είναι το συναισθηματικό σου στήριγμα. Θα ενδιαφερθούν, θα σε βοηθήσουν, θα πας μια βόλτα, θα μιλήσετε…όποιος λέει το αντίθετο για μένα ψεύδεται, γιατί το επόμενο βήμα κάποιου που μένει ξεκρέμαστος από σχέση, είναι να γυρίσει στους φίλους του για παρηγοριά.
Τέλος πάντων (ξανά), η αρρώστια με έκανε να εξαρτώμαι από κάποια άτομα όχι μόνο για την περίθαλψη και την ψυχολογική μου στήριξη, αλλά και συναισθηματικά, ιδίως στα άτομα που ανοίχτηκα τότε ως προς την περιπέτειά μου. Από εκεί, ξεκινά και μπλέκεται το πράγμα και εντείνεται το μπλέξιμο όταν προσπαθώ έστω και τώρα, έστω και από εδώ να σώσω οτιδήποτε και αν σώζεται. Κάπου εκεί αποκτώ μια ανασφάλεια, κάπου εκεί αναρωτιέμαι για τις διαβαθμίσεις των συναισθημάτων, για την μετατόπιση του ενδιαφέροντος, για το ότι κάποτε (ιδίως την περίοδο της αρρώστιας) ήμουν πρώτη σ τη λίστα και τώρα είμαι κάπου στα αζήτητα. Κάπου εκεί σκέφτομαι τι έχω κάνει εγώ για κάποιους ανθρώπους και τι έχουν κάνει αυτοί για μένα, τι κάνουν όμως τώρα;;; Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που λέγανε πως τους έχω φέρει γούρι στη ζωή. Οι ίδιοι τώρα προσπερνούν γιατί τρέχουν να προλάβουν άλλες προτεραιότητες. Δεν φταίνε εκείνοι για τις υποσχέσεις τις τότε (στη φουρτούνα ήμουν, αν δεν μου χρύσωναν το χάπι…πως αλλιώς;), δεν φταίω όμως ούτε και εγώ που εκ των υστέρων έπεσα σε ένα κενό και δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν είμαι τόσο σημαντική για τους φίλους μου, όσο ήμουν παλιά. Προφανώς έχει να κάνει με την ηλικία, δεν είμαστε πια τα κοριτσάκια των 26, όλες με ένα ποτό στο χέρι και στην ίδια φάση. Νιώθω πως πίσω, στην πόλη μου μάλλον δεν με περιμένει τίποτα. Πήρα μια πρώτη γεύση τα Χριστούγεννα. Με θλίβει το ότι εγώ πάντα περίμενα τους φίλους μου με ανοιχτές αγκάλες. Του επιθυμούσα, τους αφιέρωνα χρόνο, τους έδειχνα πόσο σημαντικοί είναι για μένα. Παιδικό;;; Ναι, πολύ, πάρα πολύ, αλλά από τη φάση που βγήκα, συμπεριφέρομαι σαν μια έφηβη, νιώθω πως τώρα ξανα βγήκα στη ζωή. Και ποιος να το καταλάβει αυτό;;;Χθες σκέφτηκα πως θα ήθελα πολύ να βρω μια κοπέλα της ηλικίας μου και ομοιοπαθούσα για να κάνουμε παρέα και να καταλαβαίνουμε η μια την άλλη. Δεν έχω κάποιον να με ακούσει αυτή την περίοδο και αυτό με πνίγει. Αν δεν είχα το μλογκ δεν ξέρω πως θα τα είχα βγάλει πέρα! Νιώθω πως θέλω κάπου να ακουμπήσω, μα αυτό το κάπου δεν το βρίσκω γιατί όλοι μου ξεγλιστρούν. Θέλω σε κάποιον να μιλήσω και να πω πως αν δεν είχα 2 μεγάλες ουλές και αν δεν μου έλειπαν 2 θηλές τα πράγματα θα ήταν αλλιώς γιατί το ίδιο μου το σώμα, δεν θα μου θύμιζε την περιπέτειά μου. Θέλω να πω, πως όποια μάχη και αν έδωσα και κέρδισα, θα μένει πάντα κάτι, κάτι στον πάτο που θα με πικραίνει μια ζωή, κάτι σαν μια βαθειά πληγή που δύσκολα κάποιος θα την επουλώσει. Αυτό το κάψιμο που αφήνει η φωτιά από την οποία πέρασες και στέφθηκες νικητής, κανείς δεν μπορεί να το νιώσει αν δεν έχει περάσει από την ίδια φωτιά. Μια πίκρα θα μένει πάντα για τις στιγμές που στερήθηκες, για τα χρόνια που έχασες, μια ανασφάλεια του αρρώστου που δεν ξεπερνιέται, ένα μπέρδεμα για το ποιος ήσουν και ποιος είσαι τώρα. Τίποτα δεν είναι απλό εδώ, κάθε μέρα παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό!
Με παρακολουθείτε καιρό και μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς μου. Θα έχετε προσέξει πως κάτι μέσα μου προχωρά και προσπερνά τα δύσβατα μονοπάτια στα οποία με έριξε η ζωή και μάλιστα πολλές φορές συμφιλιώνεται με τον καρκίνο. Κάτι μέσα μου όμως σκαλώνει αρκετές φορές σε ένα κλαδί καθώς περπατά σε εκείνα τα μονοπάτια, και δεν κάνει την παραμικρή κίνηση απεγκλωβισμού για να συνεχίσει την πορεία του μέσα στο δάσος προς το ξέφωτο, μονάχα κοιτάζει πίσω και λέει «αυτό θα ήθελα, να γύριζα πίσω σε όσα ονομάζω home». Μήπως είναι η «σχιζοφρένεια» των καρκινοπαθών;;; ποιος ξέρει να μας πει;;;

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

κοριτσακι.. μη σκας.. εισαι ευλογημενη.. ολοι περναμε αυτα τα μονοπατια.. απλα το οτι τα διαβηκες νωρις.. ειναι η σωτηρια σου.. εχεις το χρονο να τα δουλεψεις.. και να ζησεις μια ζωη με περιεχομενο....καλη σου τυχη..

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένη sweet december, διαβάζω αυτά που γράφεις και είναι σα να διαβάζω τις ίδιες μου τις σκέψεις...νομίζω απλά ότι πρέπι να πάψουμε να σχετίζουμε όλους και όλα με τοην αρρώστια. Άνθρωποι αχάριστοι και τελοσπάντων διαφορετικοί από εμάς υπήρχαν, υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν. Είσαι ξεχωριστός άνθρωπος και η ζωή θα στο ανταποδώσει, αλλά μην της στερείς την ευκαιρία... να θυμάσαι ότι έχεις πολλούς που σε σκέφτονται και σε αγαπάνε! (μπαίνω κάθε μέρα και ψάχνω να βρω νέο post!!!) φιλάκια πολλά-πολλά!!!

sundy είπε...

To post σου είναι μια έκκληση για βοήθεια... Εγώ έτσι το εκλαμβάνω.
Είθε να βρεις την ηρεμία που χρειάζεται η ψυχή σου.
Η ζωή κυλάει, κανείς δεν μένει στάσιμος και είναι καλό αυτό, δες την θετική πλευρά, όχι μόνο την αρνητική.
Η μόνη μου απορία είναι γιατί τα κάνεις όλα τόσο δύσκολα, όλα είναι παιχνίδια του μυαλού, και μυαλό διαθέτεις πολύ, αφέσου... και την λύση θα την βρεις μόνη σου.
Ειλικρινά λυπάμαι που δυσκολεύεσαι τόσο, είναι κρίμα και τα χρόνια περνούν και δεν γυρίζουν πίσω.
Απόλαυσε το δώρο που σου δόθηκε, σε όλα τα πράγματα υπάρχει μια θετική πλευρά, αρκεί να θέλεις να την δεις. Η προσκόλληση στο παρελθόν κατ' εμέ δεν βοηθάει.
Λυπάμαι γιατί ταλαιπωρείσαι χωρίς λόγο. Όλα είναι παιχνίδια του μυαλού.
Και συ ξέρεις, δεν μιλάω εκ του ασφαλούς. Καρκίνο έχω και γω.
Θα μου πεις, έχω οικογένεια..., αλλά και αυτό έχει τα μείον του. Μια τέτοια αρρώστια πολλοί οικογενειάρχες θα ήθελαν να την περάσουν μόνοι χωρίς να έχουν υποχρεώσεις, χωρίς την έννοια άλλων που πιθανόν να μείνουν πίσω χωρίς στήριγμα. Ο στρεσογόνος παράγοντας είναι μεγάλος, δεν έχεις μόνο τον εαυτό σου να νοιασθείς. Πρέπει να είσαι διπλά δυνατός για να στηρίξεις εσύ, την στιγμή που χρειάζεσαι ο ίδιος βοήθεια, τα παιδιά σου για να περάσουν αλώβητα αυτήν την δοκιμασία. Δεν σου επιτρέπεται ούτε λεπτό να λακίσεις.
Είτε έτσι, είτε αλλιώς ο καρκίνος μπορεί να σου κάνει παιχνίδια του μυαλού. Στο χέρι σου είναι αν θα το επιτρέψεις ή όχι.
Εύχομαι να βρεις τον δρόμο σου.

Sweet December είπε...

για Ανώνυμος

λες να το ξεπεράσω πιο γρήγορα επειδή το έπαθα μικρή; μακάρι...φοβάμαι μήπως όμως γυρίσει μπούμεραγκ και επειδή το έπαθα μικρή, χάσω όλα όσα θα ήθελα ή θέλω να ζήσω, στο βωμό του καρκίνου...ποιός ξέρει το μέλλον τι θα φέρει;;;

Sweet December είπε...

για Ανώνυμος

γεια σου φίλη που έχουμες τις ίδες σκέψεις και απόψεις, έτσι είσαι καταχωρημένη στο μυαλό μου και ας μη ξέρω το όνομά σου! Μας εύχομαι υγεία. τελικά ίσως όλοι οι άνθρωποι να είμαστε ξεχωριστοί για τους δικούς μας λόγους απλά δεν ταιριάζουμε με όλους, that's the thing!
πολλά φιλάκιαααα! να είσαι καλά!και εγώ παίρνω δύναμη απο εσάς!

Sweet December είπε...

για Sundy

φιλενάδα αγαπημένη!πάνω που σε σκεφτόμουν πως απο εκείνη τη φορά που βιαζόμασταν και οι 2 δεν τα έχουμε ξανα πει. το έχουμε όμως ξαναπει πως, ούτε ελεύθερη μα ούτε και δεσμευμένη...έχουν όλα συν και πλην. εμένα ο ελεύθερος χρόνος με οδηγεί στο να σκέφτομαι άλλα...φιλάκια

Ανώνυμος είπε...

γεια σου..σε διαβαζω εδω κ παρα πολυ καιρο..δυστυχως εχουμε την ιδια ηλικια κ τα ιδια βιωματα..μερικες φορες σε διαβαζω κ νιωθω πως διαβαζω τις ιδιες μου τις σκεψεις..θελω τοσο πολυ να σε ευχαριστησω γι'αυτο το blog..μηπως θα μπορουσαμε να μιλησουμε μεσω μειλ?δεν το κατεχω κ πολυ το pc..ημουν τυχερη που σε βρηκα!φιλακια πολλα κ να ξερεις πως δεν εισαι μονη..αντιπροσωπευεις τη θετικη ενεργεια στο μυαλο μου!alex.

averfoula είπε...

Sweet December,
όταν είχα μπει για πρώτη φορά στο blog σου, πριν ένα με δυο χρόνια, με είχε συναρπάσει η γραφή σου και ο τρόπος σκέψης σου.Όταν διάβασα για τα συναισθήματα σου σε αυτή την ανάρτηση, λυπήθηκα να σου πω, με το πόσο αρνητικα σου βγήκε.Πιστεύω πάντως οτι όσο πιο απλά σκέφτεσαι, προσπερνώντας πράγματα που μας φθείρουν και λειτουργώντας με τρόπο " ότι με χαλάει, δεν το αφήνω να υπάρχει κοντά μου", ίσως κάποια πράγματα να είναι πιο εύκολα και απλά. Την πραγματικότητά σου βέβαια την γνωρίζεις μόνο εσυ, αλλά μήπως είναι πιο καλή απ ότι φαίνεται με μια πρώτη ματιά?Πως να το πω, ΖΕΙΣ, είσαι καλά και σίγουρα υπάρχουν πράγματα στη ζωή σου που δεν θα ήθελες να χάσεις με τίποτα...
Να είσαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου.
Αverfula

Sweet December είπε...

για alex

μπορείς να μου στέλνεις mail

breastblog@yahoo.gr

περιμένω...

για averfoula

αχχχχχχχχ πόσο δίκιο έχεις???Ξέρεις πόσες φορές "φονάζω" στον εαυτό μου και λέω επι λέξη"πόσο χαζή μπορεί να είμαι, εδώ νίκησα τον καρκίνο, εδώ είμαι καλά και χαλιέμαι για πιο ανούσια;;;;" αλλά είναι δυστυχώς στον ανθρώπινο νου όλα μαζί και τίποτα χώρια...προσπαθώ, πραγματικά προσπαθώ για να ξεπεράσω πολλά και επίσης, είμαι αληθινά ευγνόμων που είμαι εδω τώρα και που είμαι καλά. Είμαι τυχερή, το ξέρω, και αυτό είναι που πρέπει να επαναλαμβάνω μέσα μου συνέχεια!
χάρηκα που μου έγραψες! Να είσαι καλά! πολλά φιλιά, με επανέφερες σε μια όμορφη πραγματικότητα, ΖΩ!