Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Πίσω στο νησί...


Γύρισα σήμερα στην βάση μου, δλδ στην βάση της δουλειάς μου. Πως αλλάζουν τα πράγματα, μεγαλώνεις και το συνειδητοποιηθείς ξαφνικά, μεγαλώνεις και πια η "βάση" σου είναι εκεί που εργάζεσαι...
Γύρισα πίσω με ταξίδι σύντομο, αλλά χθες δεν έκλεισα μάτι για πολύ.
Γύρισα, επέστρεψα στο σπίτι που ονομάζω "δικό μου", μόνο "δικό μου". Κοιτάζω απο την ολάνοικτη μπαλκονόπορτα το βουνό και τα σπιτάκια που είναι γαντζωμένα επάνω του, ακούω την καμπάνα που χτυπά απο την διπλανή εκκλησία. Η ώρα είναι 19.00 μα είναι ακόμη μέρα. Ο ήλιος παίζει κρυφτό με κάποια συννεφάκια. Λείπω τρεις βδομάδες απο εδώ...τι άλλαξε; Ψάχνω κάτι στη θέα, αλλά σύντομα καταλαβαίνω πως δεν κρύβεται εκεί η απάντηση. Τι άλλαξε;
Κάθε επιστροφή απο τη γενέτειρα μου κουβαλάει πάντα κάτι, κουβαλάει τις προσδοκίες για όσους και όσα ήθελα να δω, για όλα όσα επιθυμούσα να κάνω εκεί, κατά τις διακοπές μου. Προσδοκίες και πραγματικότητα συνήθως δεν ταυτίζονται. Αρχίζω και πιστεύω πως δεν φταίει κάποιος συγκεκριμένα, μα είναι η ίδια η ζωή που μας φέρνει ή μας απομακρύνει τους ανθρώπους μας. Και είναι αρκετές οι περιπτώσεις που όσο και αν επιμένεις να κρατήσεις κάποιους, αν εκείνοι δεν το θέλουν ή δεν το μπορούν πια, θα βρουν τον τρόπο να ξεγλιστρήσουν και να σου αφήσουν το χέρι. Μεγαλώσαμε; Αλλάξαμε; Είναι δυο στα δυο "ΝΑΙ"προφανώς η απάντηση εδώ. Κάθε μέρα που περνά προσπαθώ μέσα μου να απλοποιώ τις ανθρώπινες σχέσεις και να περιμένω λιγότερα απο τους γύρω μου. Δεν ήμουν έτσι, και αρκετές φορές αναρωτιέμαι, γιατί τελικά καλουπώθηκα σε μια συμπεριφορά που μου «υπέδειξαν» άλλοι; Η μισή απάντηση βρίσκεται στο ότι το να περιμένω πολλά από τους ανθρώπους γύρω μου με έβγαζε σε αδιέξοδα ανεκδιήγητα οπότε η χαμένη ήμουν εγώ. Η άλλη μισή απάντηση δεν ξέρω που βρίσκεται.
Έξω φυσάει, στην λογοτεχνία και στο σινεμά κάθε περιγραφή ή πλάνο ανέμου φέρνει την αλλαγή…Καλό μήνα, ο κόσμος δύσκολα θα αλλάξει, ας αλλάξουμε εμείς την ματιά μας προς αυτόν. Ας χρησιμοποιήσουμε την αρρώστια και ας την μετατρέψουμε σε σοφία που μάλλον λείπει απο τριγύρω μας. Ας βγούμε δυνατές και ας είμαστε και μόνες πολλές φορές και ας έχουν όλα αλλάξει απο το τότε, ως το σήμερα...

3 σχόλια:

B. είπε...

Καλό μήνα, φίλη μου...
Σίγουρα καθώς μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, αποκτούμε εμπειρίες, φιλοσοφούμε με αποτέλεσμα να βλέπουμε κάποια πράγματα διαφορετικά...Το θέμα είναι να προχωράμε.
Μ' αρέσει αυτό που έγραψες, δεν περιμένεις τίποτα από τους γύρω σου, όταν δεν περιμένουμε τότε και δεν απογοητευόμαστε....
πολλά πολλά φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή sweet december!

Το όνομα μου είναι Έλενα. Πριν από 6 μήνες, 2 Νοεμβρίου 2010 και στα 30 μου χρόνια,έμαθα από πάσχω από καρκίνο των ωοθηκών...
Ακολούθησε ένα σκληρό χειρουργείο και 6 ακόμα πιο σκληρές ΧΜΘ. Στις 15 Μαρτίου έκανα την τελευταία...Σε όλο αυτό το διάστημα, υπήρξες η συντροφιά μου...ταυτίστηκα μαζί σου, ένιωσα την κάθε λέξη σου, σαν να έβγαινε από την δική μου ψυχή...σιωπηλά και χωρίς να επικοινωνήσω μαζί σου, μάθαινα την ιστορία σου, καθώς γραφόταν η δική μου...και έκλαψα, και πήρα κουράγιο και αναρωτήθηκα πόσο ίδια μπορεί να είναι τα συναισθήματα και οι σκέψεις 2 άγνωστων ανθρώπων, απέναντι στην μάχη με το καρκίνο...Ο Θεός και η ζωή, μου έδωσαν την ευκαιρία να είμαι ακόμα εδώ πιο δυνατή από ποτέ...και είχα υποσχεθεί ότι όταν όλα αυτά θα έχουν τελειώσει θα σου στείλω ένα μνμ...για σου πω ευχαριστώ που μοιράστηκες την ιστορία σου μαζί μας και που η καταγραφή της έγινε ένα μεγάλο δώρο δύναμης για όλους εμάς που βαδίσαμε στα ίδια μονοπάτια...Ο Θεός να σ' έχει καλά.

Sweet December είπε...

για Έλενα

να είσαι καλά φίλη μου!Χάρηκα που σε γνώρισα αν και υπο δύσκολες συνθήκες!Να μου είσαι πάντα καλά εύχομαι, περαστικά και να περνάς να μας αφήνεις καμια σκεψη σου που και που! ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!