Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

ένα παρήγορο τηλεφώνημα

Την όλη χαοτική κατάσταση με τον χαμό της ξαδέρφης μου ήρθε (αναπάντεχα) να μου ανακουφίσει η μητέρα της. Σε ένα τηλεφώνημα που είχαμε πρόσφατα, την άκουσα τόσο ψύχραιμη, τόσο αισιόδοξη για όλα και τόσο φιλοσοφημένη που έμεινα με ανοιχτό στόμα. Μιλάμε για φοβερή δύναμη ψυχής και μυαλού, και είναι ένα άτομο που έχει βγάλει μόνο το δημοτικό. Κι όμως, χαίρομαι που για μια ακόμη φορά ξεπερνιούνται τα κοινωνικά κλισέ, περί μόρφωσης, σπουδών και καλλιέργειας. Η θεία μου, χτυπημένη δύο φορές από καρκίνο η ίδια, έχοντας σταθεί πριν χρόνια δίπλα στην πρώτη της κόρη που ξεπέρασε την περιπέτειά της με τον καρκίνο, έδωσε τον καλύτερό της εαυτό και για την δεύτερή της κόρη η οποία τελικά υπέκυψε…τραγική η ιστορία τους, η ιστορία μας, γιατί και εγώ πέρασα τα ίδια με τα κορίτσια. Τη θεία μου λοιπόν, προφανώς η ζωή την δίδαξε πάρα πολλά, πιο πολλά από όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου…Έβγαλε τη σχολή της ζωής, πάλεψε με την ίδια αρρώστια πολλές φορές, και η ίδια η αρρώστια της, της στέρησε για πάντα την κόρη της. Η «χαροκαμένη» όμως αυτή μάνα, με συμβούλεψε να κοιτάζω μπροστά, να κοιτάζω και να φροντίζω τον εαυτό μου. Να υιοθετώ όσα με ευχαριστούν και να διώχνω όσα με ρήχνουν. Να είμαι αισιόδοξη για τη ζωή και να σκέφτομαι πως η ξαδέρφη μου «ήταν να πάει». Να την θυμάμαι πάντα μα να συνεχίσω κλείνοντας το κεφάλαιο. Να βγάλω από μέσα μου τα «γιατί» ή το θυμό. Μου επανέλαβε πολλές φορές πως πρέπει να φανώ δυνατή, γιατί δεν μας παίρνει «σογιακώς» να πέσουμε ψυχολογικά, αυτό μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε υποτροπή, η ψυχολογία μας είναι πολύ σημαντική, δεν πρέπει να χαριστούμε στον καρκίνο! Αυτά ήταν τα πιο δυνατά σημεία της συζήτησής μας, και τα κρατάω σαν κόρη οφθαλμού, ναι, είναι αλήθεια πως δεν πρέπει να του ξαναχαριστούμε του παλιοκαρκίνου, και αν κάτι περνάει αρκετά από το χέρι μας είναι η ψυχολογία μας, γιατί για το σωματικό, ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος..!Σιγά σιγά θα βρω και εγώ την νέα μου καθημερινότητα, έναν άλλο τρόπο σκέψης, μια εσωτερική ηρεμία.

Χθες το βράδυ βγήκα έξω για ένα ποτό...τις μέρες της κηδείας τις πέρασα συντροφιά με τη "Σ" η οποία εμφανίζεται σαν "απομηχανής θεός" και πολλές φορές με κάνει και ξεχνιέμαι...Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σκληροί. Ανοίχτηκα αυτές τις μέρες για την απώλειά μου και σε άλλους και στράφηκα, όχι για βοήθεια αλλά για παρέα, σε δύσκολες στιγμές, αυτοί, είτε αδιαφόρησαν, είτε το προσπέρασαν γιατί δεν θα θελαν να νταουνιαστούν το προηγούμενο Σ/Κ...έτσι είναι, είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που θα σταθούν δίπλα σου, και εσύ απλά, μια μέρα ξυπνάς και βαριριέσαι, και παραιτήσαι απο το να παρακαλάς...και παύεις να τηλεφωνείς, παύεις να περιμένεις, για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

Έχω από καιρό προγραμματίσει και φεύγω για το νησί όπου ζούσα περσι. Φεύγω το επόμενο Σ/Κ, στο νησί με περιμένουν οι φίλοι μου με έναν τρελό ενθουσιασμό και δεν φαντάζεστε πόσο σε γεμίζει αυτό…πιστέψτε με, απ’την κορφή ως τα νύχια. Παντρεμένοι, ελεύθεροι, πολιορκημένοι, όλοι είναι εκεί και με παρακαλούσαν να πάω για να τους ανεβάσω. Ψυχή της παρέας με «ανεβάζουν» ψυχή της παρέας με «κατεβάζουν» και φέτος τους έλειψα…και με περιμένουν με ανοιχτές αγκαλιές, σχεδιάζοντας εκδρομές, ταβέρνες και νυχτερινή ζωή.

Η ζωή είναι γεμάτη αντιθέσεις όπως βλέπετε, και εγώ προσωπικά δεν μπαίνω στα στενά κοινωνικά καλούπια. Το ότι θα ταξιδέψω και θα βρεθώ με αγαπημένους ανθρώπους, στο ότι θα με παρηγορήσουν με τα αστεία τους δεν σημαίνει πως δεν πενθώ, σημαίνει πως μαζί με τα άσχημα της ζωής, ακουμπώ και στα ευχάριστα, σε μια αγκαλιά, σε μια κουβέντα παρηγοριάς, σε ένα σύνολο ανθρώπων που μπορεί και με μεταφέρει σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε μια χρονιά, την περσινή, όπου όλα ήταν όμορφα, χρωματιστά και χαρούμενα!

1 σχόλιο:

sundy είπε...

Κοίτα να περάσεις καλά εκεί που θα πας, χωρίς τύψεις, ένα ταξίδι είναι η ζωή...
Η θεία σου το αντιμετωπίζει σοφά, χωρίς γιατί κ χωρίς θυμούς, πολύ σοφά... έτσι θα έπρεπε να αντιμετωπίζουν όλοι τον θάνατο, αφού ήρθαμε θα φύγουμε... πονάει ο θάνατος των νιάτων... έτσι άδικη όμως είναι η ίδια η ζωή... και αφού είναι έτσι φιλοσοφημένη το παιδί θα έχει την σημαντική στήριξη που χρειάζεται. Μια παρηγοριά μέσα στην λύπη. Μπράβο της, της βγάζω το καπέλο. Και επανερχόμαστε στο ότι οι απλοί άνθρωποι ξέρουν καλύτερα από τους ''σπουδαγμένους'' να αντιμετωπίζουν τον θάνατο σαν ένα μέρος του κύκλου της ζωής.
Φιλιά και καλή συνέχεια