Σκέψεις, λέξεις,μάχες,πλεύσεις

Εχω μια καλή φίλη απο το νησί, με την οποία δεν έκανα πολυ παρέα αλλά περασαμε 10 μέρες στο εξωτερικό και τα "βρήκαμε" μεταξύ μας σε ανέλπιστα μεγάλο βαθμό. Βάλαμε ένα σακίδιο στην πλάτη και χρησιμοποιήσαμε ότι μέσο υπήρχε και δεν υπήρχε για να φτάσουμε από το Μιλάνο στην Κυανή Ακτή, τις Κάννες, το Μονακό, το Κομο, το Λουγκάνο.

Η Κατερίνα είναι χωμένη στα βιβλία της, μια κινητή εγκυκλοπαίδεια και βαθειά σκεπτόμενη, δίχως αυτό να σημαίνει πως απέχει απο τη ζωή, είναι μια χαρά ένα πλάσμα που προσαρμόζεται. Μιλώντας στην Κατερίνα για ένα θέμα που με απασχολούσε, η Κατερίνα είπε οτι κάπου είχε διαβάσει και της άρεσε πως τίποτα στη ζωή δεν αλλάζει εύκολα, πως η ζωή είναι βίαιη. Η γέννα εμπεριέχει τη βία, ο θάνατος έρχεται βίαια, ακόμη και ο έρωτας είναι βία. Οι δύσκολες αποφάσεις έχουν ψυχολογική βία, οι μεγάλες αλλαγές προκαλούν τη βία μέσα μας. Η πάλη με τον ίδιο μας τον εαυτό είναι βίαιη. Η προσπάθεια να καλλιεργήσεις κάποιες σχέσεις κρύβει μεγάλη βία. Τίποτα δεν έρχεται πολύ πολύ εύκολα. Αν αποδεχτούμε αυτή την άποψη για τη ζωή, τότε ίσως χαλαρώσουμε λίγο….ίσως δούμε τα πράγματα με άλλο μάτι.

Για τη δική μου περίπτωση σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι αυτές τις μέρες, πως βίωσα μεγάλη βία. Βία από τη ζωή(;). κάποιος όμως με τη βία επενέβη στο σώμα μου και την ψυχή μου και δεν ήταν άλλος από τον Καρκίνο. Το να αποδεχτείς κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο, είναι κάτι που σου επιβάλλεται. Είναι μια βία εσωτερική, μια πάλη του «εγω» με τον Καρκίνο αλλά και του «εγώ» με το «εγώ». Οκ, η ζωή προχωράει, οι πληγές όμως μένουν. Ξεθωριάζουν, δεν θα πώ το αντίθετο, αλλά μένουν έστω και ξεθωριασμένες. Για να αλλάξω κάτι στη ζωή, αποδέχομαι το γεγονός πως πρέπει να παλέψω πολύ με τον εαυτό μου, να παλέψω για να ξεχάσω, για να αποτινάξω την αίσθηση πως κάτι έχασα, πως κάτι στερήθηκα. Θέλει κόπο για να φύγεις από μια κατάσταση, για να καταλάβεις πως κανένας πια δεν σε «νταντεύει» και δεν σε βλέπει σαν άρρωστη για να σου κάνει τα «χατήρια». Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, απλά καμιά φορά θες περισσότερη ευγένεια(;), καλοσύνη(;), υπομονή(;). αυτό είναι η μια άποψη, η άλλη είναι πως οι άνθρωποι θα αποφασίσουν να σου συμπεριφέρονται όπως πριν γιατί γι αυτούς δεν είσαι το άρρωστό τους παιδί, ή ο άρρωστος συγγενής ή φίλος. Σε βλέπουν καλά, και σε έχουν εντάξει στη ζωή όπως πριν. Κανένας δεν θα μπει στη θέση σου, ιδίως τώρα που σε βλέπει πως φαίνεσαι και καλά…
Όποτε και αν ανοίγω αυτό το θέμα σε κάποιο ποστ μου δεν καταλήγω πουθενά…Μπορεί τόσες μέρες να μην έγραφα γιατί πατώ πάνω σε λεπτές ισορροπίες, τελικά ποια είμαι;;; Που με πήγε η ζωή και που την άφησα να με πάει; Δεν έχω τις απαντήσεις αλλά καμιά φορά όταν ρωτά τον εαυτό σου κάποια πράγματα ίσως καταλαβαίνεις προς τα πού οδεύεις. Είμαι η SD εδώ για όλους εσάς, για τους συναδέλφους στη δουλειά είμαι απλώς μια ακόμη κοπέλα, για κάποιους φίλους είμαι η ψυχή της παρέας, για την κολλητή μου είμαι γκρινιάρα. Δεν το κρύβω πως κάποιες φορές βουτώντας μέσα μου βλέπω έναν διχασμενο εαυτό. Από τη μια να είμαι έξω, καφέδες-ποτά με τις παρέες δίχως τη σκέψη της αρρώστιας μου και από την άλλη μέσα, με το PC και καρκινοπαθής.
Με τη «Σ» μαλώνουμε, εγώ θα έλεγα διαφωνούμε, πολύ. Διαφωνούμε μάλλον γιατί είμαστε σε τελείως διαφορετικές φάσεις, γιατί η μια θεωρεί για την άλλη πως κάνει τα πάντα ή όσα μπορεί αλλά η άλλη δεν το βλέπει. Διαφωνούμε για τη ζωή, για το πώς τη ζει, πως τη ζω, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί, που αναλώνουμε τον χρόνο μας κτλπ. Πιστεύω όμως πως ως ένα σημείο όλα αυτά είναι ανούσια, και απλά η αφορμή για να εκτονώσουμε νεύρα και ναι, έχει να κάνει και με τον καρκίνο που πάντα από τότε που συνέβη μας φορτίζει και χωρίς να τον συζητάμε. Είναι μια κούραση που αιωρείται, είναι κάτι που δεν με αφήνει, με κρατά στο παρελθόν. Δεν είναι ένα, είναι πολλά και συσσωρευμένα. Είναι το τότε, είναι και το τώρα, δυο κόσμοι ξεχωριστοί, όσο και αν μοιάζουνε. Η μια απο εμάς, εγώ, θα ήθελα ξανά το παρελθόν, θα με βοηθούσε να έχω μια άλλη ζωή, ανέμελη, εύκολη, χαρούμενη, η άλλη, εκείνη, δεν θα άφηνε το παρόν της, την καινούρια της ζωή, το μέλλον. Έχουμε τόσο διαφορετική στάση απέναντι στη ζωή, δίχως η μια στάση να είναι καλύτερη απο την άλλη, το μόνο που ίσως μπορεί να πει κανείς, είναι πως το παρελθόν δεν μπορεί να σου δώσει κάτι, ότι έγινε τότε, έγινε...end of story...και ΠΡΕΠΕΙ να προχωρήσουμε...H κάθε μια απο εμας πια πρεσβεύει αυτά που έχει (κάποτε πρεσβεύαμε τα ίδια, ή έτσι πιστεύαμε) η καθε μια μας επίσης, βγαίνει η θηγμένη κάθε που μιλάμε έντονα. Είναι κάτι πρωτόγνωρο αλλά δεν είναι φετινό, συμβαίνει τα τελευταία 2 χρόνια. Στην αρχή με ενοχλούσε το ότι μόνο εγώ σκεφτόμουν πόσο ωραία περνούσαμε πριν 4 χρόνια, που μόνο εγώ ήθελα να παγώσω το χρόνο, τώρα δεν με ενοχλεί τόσο. Έτσι είναι, μαθαίνουμε όλοι σε μια νέα κατάσταση αργά ή γρήγορα. Δεν καταδικάζω τη "Σ", και αυτή έκανε και κάνει ότι μπορεί, σημασία έχει ο καθένας μας να κυνηγάει αυτό που θέλει, έτσι; Επισης, θα ήταν παράλειψη να μην υπογραμμίσω το ότι όποτε χρειαστεί "τρέχει" και μάλιστα, σε κανένα καυγά δεν έχει πετάξει τίποτα του τύπου "μιλάς εσύ που εγώ ήρθα στο χειρουργέιο, σε βοήθησα, σου στάθηκα;". Αυτό πραγματικά δεν το έχει πει ποτέ, και είναι μεγάλη της τιμή, άλλη στη θέση της θα το επικαλούνταν. Και το συμπέρασμα της «Σ» είναι «πρέπει να συμφωνούμε ότι διαφωνούμε» και πως "είμαστε τόσο διαφορετικές αλλά θέλουμε να κάνουμε παρέα και το προσπαθούμε" και εκεί κάπου λήγει ο καυγάς και μετά απο δυο-τρεις ώρες πάμε για ποτό, και γελάμε όπως πάντα, και απολαμβάνουμε τη στιγμή δίχως να σκεφτόμαστε τι έχει προηγηθεί.

Μακάρι το πρόσφατο παρελθόν να ήταν αλλιώς, να ήμασταν αλλιώς, να είχαμε περάσει πιο εύκολα, να ζούσαμε όλους αυτούς τους κλυδωνισμούς, όμως τίποτα απο όσα ζήσαμε δεν αλλάζει, πέρα από κάτι…ο χρόνος, περνάει, κυλά πότε γρήγορα, πότε αργά και ρίχνει τους τόνους, μας βγάζει σοφότερους και η ζωή βρίσκει τον τρόπο να αλλάζει σταδιακά.