Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!

Γειά σας φίλοι μου!

Ευχαριστώ όλους εσάς που περνάτε απο εδώ κι όλους εσάς που μου στέλνετε e-mail ή σύντομα λογάκια στο FB!

Δεν έχω λόγια για την παρέα σας τα τελευταία 5 χρόνια! Περασαμε μαζί τα δύσκολα, μαζί και τα πιο εύκολα, και τις όμορφές μου στιγμές!

Πέντε χρόνια δεν είναι λίγα! Κρύβουν τόσους μήνες και άλλες τόσε μέρες! Μέρες που περνούσα μόνη, μέρες με παρέα, μέρες με όλους εσάς!

Χθες στο γυμναστήριο, καθώς έβλεπα στον καθρέφτη τον νέο μου εαυτό να τρέχει πάνω στον διάδρομο, αναρωτήθηκα...απο το 2007 ως τώρα, ήταν περισσότερες οι καλές ή οι κακές στιγμές;

Περισσότερες σκέφτηκα ήταν οι κακές στιγμές...ήταν οι στιγμές της αναμέτρησης με τον εαυτό μου και τους γύρω μου δύσκολες, ήταν η μοναξιά ζόρικη, ήταν το σκοτάδι πυκνό κάθε φορά που κάποιος δεν καταλάβαινε τις ανάγκες μου. Ήταν πολλές οι άσχημες στιγμές, οι στιγμές της ανασφάλιας, της αμφισβήτησης, της κόντρας. Οι καυγάδες με τα αγαπημένα πρόσωπα, το να μην μπορείς να πιάσεις τη ζωή απο εκεί που την άφησες. Όλα αυτά που έχασες, οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες απο τη ζωή σου που δεν γυρίζουν πίσω. Μια μικρή φυλακή στην οποία ο καρκίνος σε πετάει με το "έτσι θέλω". Πως να κερδίσεις τον χαμένο χρόνο; Πως να μάθεις να ζεις απο την αρχή; Γιατί να πρέπει να τα κάνεις εσύ όλα απο την αρχή, ενώ οι γύρω σου συνεχίζουν τη ζωή τους σε ευθεία γραμμή; Είναι κουραστικό! Είναι ψυχοφθόρα τα "άλλα μήκη κύματος" στα οποία εκπέμπουν οι άλλοι. Μήπως όμως έχεις και πολλές επιλογές;;; Οι επιλογές με το πέρασμα των χρόνων μικραίνουν! Αυτή είναι η ζωή.

Οι άσχημες στιγμές και αναμνήσεις στις βαλίτσες της ζωής μου είναι πολλές, περισσότερες απο τις όμορφες. Βγήκα πληγωμένη απο όλη αυτή την περιπέτεια όμως έμαθα να γλύφω τις πληγές μου. Ίσως αυτή να είναι η τύχη μου! Η δύναμη της ψυχής μου που φανερώθηκε στα 27, το πνεύμα μου που κολύμπησε και βγήκε απο τη θάλασσα και επέζησε της περιπέτειας! 

Οι άσχημες στιγμές είναι πολλές, οι όμορφες όμως, αν και λίγες ανθίζουν μέσα μου! Και ανθίζουν δυνατά, και έρχονται σε τέλεια αντίθεση με τις κακές. Έμαθα να πολλαπλασιάζω το καλό στην καθημερινότητά μου, το απλό, το μικρό. Να προσπαθώ κάθε μέρα να διώχνω τη μιζέρια απο μέσα μου, να προσπαθώ να καλμάρω τον εαυτό μου, να προσπαθώ να μην με επηρεάζουν οι άλλοι και οι συμπεριφορές τους! Δεν τα καταφέρνω πάντα, κι αυτό ήταν το αδύνατό μου σημείο τα τελευταία 5 χρόνια, η ψυχολογία μου ήταν στα χέρια των άλλων. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω...είχα ανάγκη απο ανθρώπους σε όλο αυτό το περίεργο "παιχνίδι". Οι άνθρωποι ήταν για μένα ο "θεός" στον οποίο προσευχόμουν. Μια βόλτα μαζί τους και ήμουν περδίκι! Επειδή όμως δεν είχα πάντα αυτό που ευχόμουν, έμαθα (σε διάστημα 3 χρόνων) να μην εναποθέτω ελπίδες εκεί που δεν θα ανθίσουν. Έμαθα να προχωρώ. Και πιστέψτε με, δεν ήθελα καθόλου να προχωρήσω κι έκανα προσπάθεια ΑΚΟΜΗ και γι αυτό, ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΩ! Γιατί όλοι πιστεύω πως προτιμούμε τα γνώριμα και στα γνώριμα γυρίζουμε κι εκεί θέλουμε για πάντα να μείνουμε. Όμως αν τα γνώριμα αλλάζουν και αλλοιώνονται με το χρόνο, τότε τι κάνεις; Εσύ θες να μείνεις ίδιος αλλά το περιβάλλον σου έχει αλλάξει! Άρα κάτι απ έξω σου, σου φωνάζει ΑΛΛΑΞΕ κι εσύ γιατί εμείς τρέχουμε, δεν μας προλαβαίνεις όπως είσαι, τρέχα, τα τρένα φεύγουν. Απο την άλλη ποιός είπε πως τα τρένα είναι μετρημένα; Ποιός μας άφησε το timetable πριν μπει στην ταχία του; Και ποιός υπογράφει πως μπήκε στο σωστό τρένο;;;Όλα είναι θέμα συμπτώσεων, τύχης, μιας στάλας μυαλού και ενός τόνου σωστής κρίσης. Αλλά πόσοι στη ζωή ακολουθούν συνταγή; Οι περισσότεροι παρασύρονται απο διάφορες σειρήνες, άρα δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν το καλό απο το καλύτερο...έτσι δεν είναι; Κι εγώ κάπου γύρω απο αυτό το καζάνι βράζω...
Αυτά για σήμερα!
Έξω μύρισε Μάης απο τώρα! Μια βόλτα στη θάλασσα θα κάνει τη δουλειά της. Μια βόλτα στη θάλασσα θα μου θυμίσει πόσο μικροί είμαστε εμείς μπροστά στο μεγαλείο της φύσης, θα μου θυμίσει πως η ίδια η ζωή είναι σαν τη θάλασσα "πότε ήρεμη και πότε φουρτουνιασμένη". Θα κοιτάξω το γαλάζιο της και θα πω
"άξιζε αυτό το ταξίδι σε τούτο τον δύσκολο κόσμο, για λίγες, για ελάχιστες στιγμές καλές, μα άξιζε!!!"
Ο μεγάλος Έλληνας ποιητής Οδ. Ελύτης το έχει πει χρόνια τώρα: