Δεν προλάβαμε να ανταλλάξουμε ευχές! Αυτός ο χρόνος...τρελλός και "φευγάτος" πια!
Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά! Εύχομαι το φετινό Πάσχα να το περάσατε όπως θέλατε! Για όσους είστε στη μάχη με τον καρκίνο μακάρι να ήταν κάπως καλύτερες οι Άγιες μέρες!
Εγώ γύρισα σήμερα απο το νησί, όπου και έκανα βολτίτσες, το πρώτο μου μπάνιο και χαλάρωσα σωματικά και ψυχικά! Βρέθηκα με παλιούς παιδικούς φίλους που πάντα λες και έχουν ραβδί σε γυρίζουν πίσω στα χρόνια της αθωότητας, τότε που πιτσιρίκια, ούτε που φορούσαμε μαγιώ στις παραλίες. Συνάντησα και νέους ανθρώπους, καινούρια πρόσωπα. Ήταν γενικότερα μια αφαίρεση πολλών εννοιών αυτές οι τελευταίες μέρες. Θα ποστάρω σύντομα και φωτό...!
Αυτό που μου έμεινε πιο πολύ ήταν η ημέρα Σάββατο. Λίγες ώρες πριν τη βραδινή Ανάσταση του Κυρίου, εγώ φόρεσα μαγιώ μπήκα στο αυτοκίνητο, άνοιξα τα παράθυρα και έβαλα μπρος για τη θάλασσα! Με τέρμα τη μουσική, με τους ήχους της φύσης να είναι πλέον καλοκαιρινοί, πήρα τις στροφούλες μέχρι να δω γαλάζιο. Κάθε που φτάνω στο ίδιο ψηλό σημείο, με την πανοραμική τιρκουάζ θέα (μα κάθε φορά) θυμάμαι το καλοκαίρι εκείνο. Τη ζεστασιά του, τη βραδινή δροσιά του, την άλμη του, τα χαμόγελα,την ξενοιασιά του, τη "Σ". Σπουδαίο πράγμα οι αναμνήσεις, ειδικά εκείνες, οι όμορφες...μπορούν να γίνουν το καταφύγιό σου στα δύσκολα! Αυτό λοιπόν το πρόσφατο Σάββατο είχα τόοοοοσηηηηη χαρά για τη θέα που αντίκρισα και για την πρώτη βουτιά που θα έκανα για φέτος, που σάστισα με τον ίδιο μου τον εαυτό. "Μπορεί και να μην άλλαξα τόσο" σκέφτηκα. Μπορεί να έχω ακόμη την ίδια λαχτάρα για τα μικρά, για τη φύση, για τους ανθρώπους! Δεν πάγωσε τίποτα μέσα μου, αυτό είναι ο πιο σημαντικό! Σαν να μην πέρασε μια μέρα!!!Μόνο η "Σ" έλειπε απο την εικόνα.
Εκείνη τη μέρα κατάλαβα πως δεν μπορούμε να φέρουμε τον χρόνο πίσω μα ούτε και να κερδίσουμε τις μέρες τις "φυλακής" μας με τον καρκίνο. Εκείνες οι μέρες γράφτηκαν στο προσωπικό ημερολόγιο του καθένα, άλλοτε ως δύσκολες, άλλοτε κάπως πιο εύκολες, άλλοτε με λίγο χρώμα άλλοτε τελείως μαύρες. Αυτό όσο πιο γρήγορα το αποδεχτούμε τόσο το καλύτερο!Παίρνουμε ως δεδομένο πως χάσαμε χρόνο απο τη ζωή μας και πως επιθυμούσαμε να πιάσουμε τη ζωή απο εκεί που την αφήσαμε αλλά όταν προσπαθήσαμε να το κάνουμε σε συνδυασμό με τους άλλους δεν το πετύχαμε. Όλα γύρω μας ήταν ΑΛΛΑ, έτσι απλά άλλα, διαφορετικά και δίχως εξήγηση. Εγώ όταν το κατάλαβα αυτό, μετά απο τρία χρόνια, άρχισα να κάνω αυτά που ήθελα, μη στηριζόμενη στους "άλλους" και κατάφερα να τα προσφέρω στον εαυτό μου αυτά που ήθελα. Ήθελα βόλτα και δεν έβρισκα παρέα, πήγαινα μόνη μου ή φρόντισα να βρώ και άλλες παρέες που να θέλουν την ίδια βόλτα;-)
Για όλα κάποια στιγμή έρχεται η λύση.......απλά θέλει υπομονή, και ποιος απο εμάς τους καρκινοπαθείς την έχει;;;ΚΑΝΕΙΣ θα έλεγα με σιγουριά.
Όμως η ζωή είναι ωραία, έχει και αρκετή μαγκιά και εκεί που κάποτε σε κλώτσησε, εκεί και σε τοποθετεί αργότερα σε μια νέα αρχή, στον σωστό δρόμο γιατί σίγουρα κάπου στην πορεία είχες χαθεί μες στα νοσοκομεία και τις θεραπείες.
Ναι, η ζωή είναι ωραία, και ξέρω είναι κλισέ, αλλά δεν φοβάμαι να το πω σε εσάς, γιατί δεν είμαι καμιά κοπελίτσα άνετη κι ωραία που απλά αναμασω τις φιλοσοφίες των άλλων. Είμαι μια κοπέλα στα 32 που στη σύντομη πορεία μου σε τουτη τη γη πέρασα και απο ένα καρκινάκι! Ναι, η ζωή είναι ωραία, δεν το βλέπεις μέσα στην ταλαιπωρία σου, στους εμετούς, στο ξεμάλλιασμα, στα πρηξίματα στην απουσία του στήθους, μα όταν κόψεις το νήμα και τελειώσεις με όλα αυτά, τότε θα δεις πως άξιζε ο αγώνας σου. Δεν νομίζω να είναι πολλοί οι αθλητές που τρελλαίνονται καθώς τρέχουν, απλά το έχουν συνηθίσει, τη νίκη όμως και τον τερματισμό κανείς δεν εμίσησε!
Έτσι και στον στήβο του καρκίνου, κανείς ΦΥΣΙΚΑ δεν θέλει να μπλεχτεί, κανείς δεν θέλει να τα περάσει, όλοι μας ανατριχιάζουμε στην ιδέα της χμθ αλλά, όταν όλα αυτά τελειώσουν τότε έχουμε τον αέρα του νικητή, τη χαρά του πρωταθλητή. Θέλουμε να ζήσουμε στα άκρα, να μη μας ξεφύγει "ούτε γωνίτσα απο αυτή τη ζωή"!
Σας φιλώ! Σας έχω μέσα στην καρδιά μου! Όταν περνάω καλά, πραγματικά σας σκέφτομαι με ένα χαμόγελο "μακάρι να μπορούσατε να με δείτε" θα παίρνατε πολύ κουράγιο για τη ζωή μετά τον καρκίνο!
ΦΙΛΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Αυτό που μου έμεινε πιο πολύ ήταν η ημέρα Σάββατο. Λίγες ώρες πριν τη βραδινή Ανάσταση του Κυρίου, εγώ φόρεσα μαγιώ μπήκα στο αυτοκίνητο, άνοιξα τα παράθυρα και έβαλα μπρος για τη θάλασσα! Με τέρμα τη μουσική, με τους ήχους της φύσης να είναι πλέον καλοκαιρινοί, πήρα τις στροφούλες μέχρι να δω γαλάζιο. Κάθε που φτάνω στο ίδιο ψηλό σημείο, με την πανοραμική τιρκουάζ θέα (μα κάθε φορά) θυμάμαι το καλοκαίρι εκείνο. Τη ζεστασιά του, τη βραδινή δροσιά του, την άλμη του, τα χαμόγελα,την ξενοιασιά του, τη "Σ". Σπουδαίο πράγμα οι αναμνήσεις, ειδικά εκείνες, οι όμορφες...μπορούν να γίνουν το καταφύγιό σου στα δύσκολα! Αυτό λοιπόν το πρόσφατο Σάββατο είχα τόοοοοσηηηηη χαρά για τη θέα που αντίκρισα και για την πρώτη βουτιά που θα έκανα για φέτος, που σάστισα με τον ίδιο μου τον εαυτό. "Μπορεί και να μην άλλαξα τόσο" σκέφτηκα. Μπορεί να έχω ακόμη την ίδια λαχτάρα για τα μικρά, για τη φύση, για τους ανθρώπους! Δεν πάγωσε τίποτα μέσα μου, αυτό είναι ο πιο σημαντικό! Σαν να μην πέρασε μια μέρα!!!Μόνο η "Σ" έλειπε απο την εικόνα.
Εκείνη τη μέρα κατάλαβα πως δεν μπορούμε να φέρουμε τον χρόνο πίσω μα ούτε και να κερδίσουμε τις μέρες τις "φυλακής" μας με τον καρκίνο. Εκείνες οι μέρες γράφτηκαν στο προσωπικό ημερολόγιο του καθένα, άλλοτε ως δύσκολες, άλλοτε κάπως πιο εύκολες, άλλοτε με λίγο χρώμα άλλοτε τελείως μαύρες. Αυτό όσο πιο γρήγορα το αποδεχτούμε τόσο το καλύτερο!Παίρνουμε ως δεδομένο πως χάσαμε χρόνο απο τη ζωή μας και πως επιθυμούσαμε να πιάσουμε τη ζωή απο εκεί που την αφήσαμε αλλά όταν προσπαθήσαμε να το κάνουμε σε συνδυασμό με τους άλλους δεν το πετύχαμε. Όλα γύρω μας ήταν ΑΛΛΑ, έτσι απλά άλλα, διαφορετικά και δίχως εξήγηση. Εγώ όταν το κατάλαβα αυτό, μετά απο τρία χρόνια, άρχισα να κάνω αυτά που ήθελα, μη στηριζόμενη στους "άλλους" και κατάφερα να τα προσφέρω στον εαυτό μου αυτά που ήθελα. Ήθελα βόλτα και δεν έβρισκα παρέα, πήγαινα μόνη μου ή φρόντισα να βρώ και άλλες παρέες που να θέλουν την ίδια βόλτα;-)
Για όλα κάποια στιγμή έρχεται η λύση.......απλά θέλει υπομονή, και ποιος απο εμάς τους καρκινοπαθείς την έχει;;;ΚΑΝΕΙΣ θα έλεγα με σιγουριά.
Όμως η ζωή είναι ωραία, έχει και αρκετή μαγκιά και εκεί που κάποτε σε κλώτσησε, εκεί και σε τοποθετεί αργότερα σε μια νέα αρχή, στον σωστό δρόμο γιατί σίγουρα κάπου στην πορεία είχες χαθεί μες στα νοσοκομεία και τις θεραπείες.
Ναι, η ζωή είναι ωραία, και ξέρω είναι κλισέ, αλλά δεν φοβάμαι να το πω σε εσάς, γιατί δεν είμαι καμιά κοπελίτσα άνετη κι ωραία που απλά αναμασω τις φιλοσοφίες των άλλων. Είμαι μια κοπέλα στα 32 που στη σύντομη πορεία μου σε τουτη τη γη πέρασα και απο ένα καρκινάκι! Ναι, η ζωή είναι ωραία, δεν το βλέπεις μέσα στην ταλαιπωρία σου, στους εμετούς, στο ξεμάλλιασμα, στα πρηξίματα στην απουσία του στήθους, μα όταν κόψεις το νήμα και τελειώσεις με όλα αυτά, τότε θα δεις πως άξιζε ο αγώνας σου. Δεν νομίζω να είναι πολλοί οι αθλητές που τρελλαίνονται καθώς τρέχουν, απλά το έχουν συνηθίσει, τη νίκη όμως και τον τερματισμό κανείς δεν εμίσησε!
Έτσι και στον στήβο του καρκίνου, κανείς ΦΥΣΙΚΑ δεν θέλει να μπλεχτεί, κανείς δεν θέλει να τα περάσει, όλοι μας ανατριχιάζουμε στην ιδέα της χμθ αλλά, όταν όλα αυτά τελειώσουν τότε έχουμε τον αέρα του νικητή, τη χαρά του πρωταθλητή. Θέλουμε να ζήσουμε στα άκρα, να μη μας ξεφύγει "ούτε γωνίτσα απο αυτή τη ζωή"!
Σας φιλώ! Σας έχω μέσα στην καρδιά μου! Όταν περνάω καλά, πραγματικά σας σκέφτομαι με ένα χαμόγελο "μακάρι να μπορούσατε να με δείτε" θα παίρνατε πολύ κουράγιο για τη ζωή μετά τον καρκίνο!
ΦΙΛΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου