Παρασκευή...

Έκλεισα χθες μια εβδομάδα απο τη λαπαροσκόπηση!

Time flies by / Ο χρόνος περνάει σαν αστραπή!

Το έχω ξαναγράψει, το μόνο που δεν σταματάει στη ζωή μας είναι ο χρόνος, ξεκίνησα το ποστ αυτό στις 15:05, είναι ήδη 15:07. Χθες ήταν 23/10 και σήμερα 24/10...κι έτσι ο χρόνος τρέχει κυλάει σαν το νερό σε τρεχούμενα ποτάμια...πότε δεν βλέπεις το ίδιο νερό σε εκείνα τα ποτάμια.

Σήμερα σε λίγες ώρες απο τώρα θα πάω στον γιατρό να μου βγάλει τα ράμματα. Γρήγορα πέρασαν οι μέρες. Αρκετές ώρες παρέα με τη "Σ" και τον μικρό, σπίτι μου και σπίτι της, οι ξαδέρφες μου ήρθαν με τη μικρή, τηλέφωνα με φίλους, ιντερνετ, ταινίες, βιβλίο. Όταν γύρισα απο την κλινική σκέφτηκα να βάλω μικρούς στόχους για να γίνει όσο μπορεί πιο ευχάριστη η παραμονή μου στο σπίτι. Κι έτσι κι έκανα.Έβαλα στόχο να βλέπω μια ταινία την ημέρα (το πέτυχα). Να διαβάσω ένα λογοτεχνικό βιβλίο ως σήμερα (δεν το πέτυχα αλλά έφτασα τις 140 σελίδες απο τις 440). Έτσι λοιπόν κύλησαν οι μέρες, ήρεμα μπορώ να πω. Δίχως πολλές και πολύπλοκες σκέψεις. Μόνο εχθές στην ησυχία του σπιτιού μου, τώρα που ο τρόμος της πρόσφατης περιπέτειάς μου φθήνει μέσα μου σκέφτηκα πως η ζωή μου παίζει χρόνια τώρα το δικό της, παράξενο παιχνίδι: 

Πρώτα έφυγε ο ένας μαστός, οι γιατροί είπαν "δεν πειράζει, αν θες να θηλάσεις έχεις τον άλλο μαστό". Μετά προοληπτικά έφυγε κι ο άλλος μαστός "δεν πειράζει, τόσες γυναίκες δεν θηλάζουν, δεν έγινε και τίποτα." Μετά έφυγαν οι ωοθήκες και μου είπαν "δεν πειράζει αν θες να κάνεις παιδιά έχεις τη μήτρα σου, θα πάρεις δανικά αυγουλάκια". Ως που φτάσαμε στην Πέμπτη 16/10 που έφυγε και η μήτρα. Έφυγε δηλαδή και η τελευταία ελπίδα για να κάνω παιδιά, είτε δικά μου είτε κάποιας άλλης γυναίκας που θα μεγάλωναν μέσα μου.
Στο παρελθόν δεν είχα σκεφτεί το "θα γίνω μάνα μια μέρα". Νομίζω πως το έχω ξανα γράψει εδώ, αν στη παρέα μου δεν είχαν γίνει όλες μάνες, δεν θα είχα σκεφτεί την προοπτική του να κάνω ένα παιδί, ούτε καν στα 34. Αν είμασταν ακόμη στα μπαρ και στις θάλασσες, στις εκδρομές με μια μικρή τσάντα ταξιδίου κι όχι με μεγάλες σακούλες και τσάντες ώμου-αλλαγής μωρού δεν θα έγραφα αυτές τις γραμμές τώρα.
Γιατί ναι, το μωρό στην παρέα, είτε δικό μου είτε των φίλων μου θα ήταν ένα άλλο ανέκδοτο, κάτι πολύ μακρινό, όπως ήταν και όταν είμασταν 27 ετών, ακόμη και 30. Πλέον όμως στα 34, οι φίλες μου όλες μια-μια γίνονται μάνες. Κι εγώ βλέπω πως μαζί με αυτές, αλλάζει κι η δική μου καθημερινότητα. Πάμε πλέον σε στέκια όπου χωράνε τα καρότσια, βρισκόμαστε την ώρα που θα βολεύει το μωρό, δεν θα βγούμε αν βρέχει και τόσα άλλα που πλέον τα συνήθισα τόσο πολύ που δεν μου φαίνονται περίεργα.
Έτσι καταλήγω και λέω στον εαυτό μου πως, όχι μόνο έχασα το τελευταίο τρένο για να γίνω μάνα (βιολογικά) αλλά η ζωή τα έφερε έτσι που να πήζω απο μωρά. Οκ, ίσως σας ακούγεται σαν γκρίνια, δεν το φέρω βαρέως ακριβώς αλλά μερικές φορές δεν ξέρω ποιά είναι η θέση μου ανάμεσα στις φίλες (μου) μάνες. Βλέπω μονίμως γύρω μου κόσμο ξετρελαμένο με το παιδί του, γυναίκες που το μυαλό τους έχουν συνέχεια σε ένα μικρό πλασματάκι (να φάει, να κοιμηθεί). Θα μου πείτε πως αλλιώς...όταν το μωρό γεννιέται θέλει απο την πρώτη μέρα την προσοχή της μάνας, και δεν είναι μόνο για την πρώτη μέρα, είναι το για πάντα.
Σε ένα σύμπαν γεμάτο μαμάδες καλούμαι να επιβιώσω...το μέλλον θα δείξει! Ας πάω τώρα για τα ράμματα...η ώρα πήγε 15:38.
φιλιά πολλά!